Mother (2009) தென்கொரியா

புகழ்பெற்ற Memories of Murder, Parasite படங்களின் இயக்குநர் இந்த படத்தையும் இயக்கியிருக்கிறார்.

மூளை வளர்ச்சி குறைவாக உள்ள (Mentally Challenged) உள்ள தன் மகனுடன் வாழ்ந்துவருகிறார். மூலிகைகள் விற்கும் கடையை நடத்திக்கொண்டு, அக்குபஞ்சர் சிகிச்சையும் செய்துவருகிறார். மகன் இளவயது மகனாக இருந்தாலும், மற்ற பசங்க போல இருக்க முயற்சி செய்கிறார். ஆனால் சொதப்புகிறது.

இந்த சூழ்நிலையில் உயர்கல்வி படித்துவரும் ஒரு மாணவி மர்மமான முறையில் கொலைசெய்யப்படுகிறாள். சந்தர்ப்பங்களும், சாட்சியங்களும் அவன் தான் கொலை செய்தான் என போலீஸ் அவனை கைது செய்கிறது. தன் மகன் இதை செய்திருக்கமாட்டான் என நம்பும் தாய், அவனை விடுவிப்பதற்கு பல்வேறு வகைகளில் போராடுகிறாள். தன் மகனின் நண்பனின் உதவியுடன் துப்பறியவும் செய்கிறாள்.

அவன் விடுதலை செய்யப்பட்டானா? அல்லது தண்டிக்கப்பட்டானா? என்பதை முழு நீளக்கதையில் சொல்கிறார்கள்.

*****

அந்த பையனின் ஐ.க்யூ பற்றி சொல்லவேண்டுமென்றால்…. 16 வயதினிலே சப்பாணியை விட ஐ.க்யூ ரெம்ப குறைவானவான். “சப்பாணின்னு கூப்பிட்டா சப்புன்னு அறைஞ்சிரு!”ன்னு சொல்லிக்கொடுக்கப்பட்டு, சப்பாணி அதை செய்வான். அதைப் போலவே உன்னை யாராவது கேலி செய்தால், நீயும் திட்டிவிடு. ரெண்டு உதை கொடு!”ன்னு சொல்லி வளர்க்கிறார்கள். அதைப் போலவே சில இடங்களில் செய்யவும் செய்கிறான்.

அவனுக்கு நடந்தது எல்லாம் மறந்துவிடும். ஆனால், தொடர்ந்து யோசித்தால், அவனுக்கு நினைவு வந்துவிடும். அவள் தன் மகனிடம் அன்று இரவு என்ன நடந்தது? என யோசித்து சொல்! என மீண்டும் மீண்டும் கேட்கும் பொழுது, ஒருமுறை “ஐந்து வயசுல என்னை விசம் வைச்சு கொல்லப் பார்த்ததில்ல! இனி என்னைப் பார்க்க வராதே!” என்பான் கோபமாய். “இல்லடா! உனக்கு கொடுத்துட்டு, பிறகு நானும் குடிக்கிற யோசனைடா!” என அழுதுகொண்டே சொல்வார். அதெல்லாம் அந்த குடும்பத்தின் நிலையை சொல்கிற காட்சிகள்.

அக்குபஞ்சர் சிகிச்சையில் அந்த தாய் ஓரிடத்தில் சொல்வாள். உடலில் முக்கிய புள்ளி ஒன்று உண்டு. அதில் ஊசிப் (needle) போட்டால், மனதில் தங்கி வதை செய்கிற பல நினைவுகளும் போய்விடும் என்பாள். அதை ஓரிடத்தில் அவள் பயன்படுத்தும்பொழுது மனசு கலக்கமாகிவிடும்.

மற்றபடி, நேர்மறையான “குற்ற உணர்ச்சி” சரியானது தானே! அது இல்லையென்றால் என்ன ஆவது?

பார்க்கவேண்டிய படம். பாருங்கள்.