"நாட்டில இவ்வளவு செய்ய வேண்டியிருக்காப்பா?"

மே தின பேரணிக்கு போய் திரும்பும் வழியில் ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும் என் பெண்ணிடம் பேசிக்கொண்டே வந்தேன்.

நாம் போராடி நாம் ஆட்சி அதிகாரத்திற்கு வந்து... நீ முக்கிய பொறுப்புக்கு வந்தால்.. முதலில் என்ன செய்வாய்?

"பிச்சைகாரர்களுக்கு எல்லாம் வேலை கொடுப்பேன்!"

இதை தொடரலாமே என கேட்க துவங்கினேன்.

#மாணவர்களுக்கு?"

"எல்லோருக்கும் இலவச கல்வி கொடுப்பேன்"

"படிக்காத பசங்கள பார்த்திருக்கிறாயா?"

"இங்க பார்த்ததில்லை. கிராமத்தில் படிக்காம இருப்பாங்கல்ல! எல்லோரும் படிக்கனும்ல!"

#பெண்களுக்கு?"

"எல்லா இடத்திலும் சுத்தமான கழிவறைகள் கட்டுவேன்"

#விவசாயிகளுக்கு?"

"எங்கு எங்கு எவ்வளவு விளைவிக்க வேண்டுமென திட்டத்தை கொடுப்பேன்"

#குழந்தைகளுக்கு?"

"எல்லா குழந்தைகளுக்கும் பாதுகாப்பு கொடுப்பேன்" 

(பா. ஜனதா ஆட்சியை நன்றாக புரிந்திருக்கிறாள்!)

#இளைஞர்களுக்கு?"

"எல்லோருக்கும் வேலை கொடுப்பேன்"

#மீனவர்களுக்கு?"

"மீனவர்களுக்கு உரிய நேரத்தில் வானிலை தகவல் தருவேன்"

(ஒக்கி புயல் பாதிப்பு!)

திடீரென கொஞ்சம் நிறுத்தி....

"நாட்டில இவ்வளவு செய்ய வேண்டியிருக்காப்பா?"

- என்றாள் ஆச்சர்யமாய்!

பிறகு நான் கேட்பதை நிறுத்திவிட்டேன்.

"எல்லோருக்கும் இலவசமா மருத்துவம் கொடுக்கனும்!"

"வீடு இல்லாதவங்களுக்கு வீடு கட்டித்தரனும்!"

இன்னும் சொல்லிக்கொண்டே வந்தாள்!

அது முடிகிற பட்டியலா அது?

#நீ சீக்கிரம் வளர்ந்து களத்துக்கு வா தாயி!

லட்டு இனிக்கவேயில்லை!

அது ஒரு தினசரி பத்திரிக்கைகளை அச்சடித்து தரும் நிறுவனம். நிர்வாக மேலாளருடன் பேசிகொண்டிருந்தேன்.

அங்கு பணிபுரியும் தொழிலாளி ஒருவர் பாக்ஸ் நிறைய லட்டுகளை நீட்டி, மேலாளருக்கு தந்தார். மரியாதை நிமித்தமாய் எனக்கும் தந்தார்.

'என்ன விசேசம்?' என்றேன். "பெண் குழந்தை பிறந்திருக்கிறது!" என்றார் முக மலர்ச்சியுடன்! 'வாழ்த்துக்கள்' என்றேன்.

எட்டு வயது அசீபா நினைவுக்கு வந்தாள். பாலியல் பலாத்காரத்திற்கு பலியான பல குழந்தைகள் வரிசையாய் நினைவுக்கு வந்து போனார்கள்.

இனிப்பு தந்து தனது மகிழ்ச்சியை பகிர்ந்து கொள்ளும் இதெல்லாம் அந்த தொழிலாளிக்கு தெரியுமா? தெரிந்தால் என்ன நினைப்பார் என கவலை எழுந்தது!

அந்த லட்டு இறுதிவரை இனிக்கவேயில்லை!