இப்படி துவங்குகிறது ஒரு கொரிய‌ படம்.

அந்த இரவில் ஒரு நெடுஞ்சாலையில் அவன் வேகமாக காரில் வீட்டிற்கு போய்கொண்டிருக்கிறான். அவன் ஒரு போலீசு. அலுவலகத்தில் அவன் அலுவலக மேஜையை லஞ்ச ஒழிப்பு போலீசு படை குடைந்துகொண்டிருக்கிறது.

அவனின் அம்மா அன்றைக்கு இறந்துவிட்டார். உறவினர்கள் எல்லாம் வந்துவிட, அங்கு செல்லாமல் வேலை நெருக்கடியில் தாமதப்படுத்திக்கொண்டிருக்கிறான். அவன் தங்கை அவனை மோசமாக திட்டுகிறார்.

பொண்ணு ”எனக்காக சாக்லெட் கேக் வாங்கி வருவதாக உறுதி கொடுத்துள்ளீர்கள். வாங்கிட்டு வந்துவிடுவீர்கள் தானே!” என மழலையோடு போனில் கேட்கிறது.

மொபைலில் பேசிக்கொண்டே ஓட்டியதில், எதிரே வந்த மனிதனை கவனிக்கவில்லை. அடித்து தூக்கிவிடுகிறான். கவனித்தால், அவன் செத்துவிட்டான். காரின் முன் கண்ணாடியில் கொஞ்சம் சேதமாகியிருக்கிறது. ஒரு போலீசு வண்டி சைரனோடு வருகிறது. அந்த உடலை அவசர அவசரமாய் இருட்டில் தள்ளிவிடுகிறான். அந்த வண்டி கடந்து போய்விடுகிறது.

உடலை இங்கு விட்டால் ஆபத்து, என்ன செய்வது என பிறகு பார்த்துக்கொள்ளலாம் என‌ காரில் பின்னால் தூக்கிப்போட்டு கிளம்பிவிடுகிறான்.

போகிற வழியில்... இரவில் சோதனையில் ஈடுபடும் போலீசு நிற்கிறது. இவனையும் நிறுத்துகிறது. "தான் ஒரு போலீசு" என்கிறான். அவர்கள் அதை நம்பவில்லை. ஊதச் சொன்னால், "அம்மா இறந்துவிட்டார். ஆகையால், கொஞ்சமாய் குடித்திருக்கிறேன்" என்கிறான். முன் கண்ணாடி லேசாக சேதம் ஆகியிருப்பதை அந்த போலீசு பார்க்கிறது. டிக்கியை சோதனை செய்யப் போகிறது. அதையும் சமாளித்து வீட்டுக்கு போகிறான்.

வீட்டுக்கு போனால், சக போலீசு அதிகாரிகள் இறந்த அம்மாவிற்காக துக்கம் விசாரிக்க வருகிறார்கள். "உன் டிராயரில் சோதனையிட்டார்கள். பணம் முழுவதும் மாட்டிக்கொண்டது." என்கிறார்கள். "அது என்ன என் பணம் மட்டுமா! உங்களுடைய பணமும் தான் இருக்கிறது!" என கோபமாய் சொல்கிறான். "நீ பழியை ஏத்துக்கோ. எங்களை காப்பாற்று!" என்கிறார்கள்.

முதல் பத்து நிமிடம் இப்படி போகிறது.

படம் : A Hard day