ஜூன் 6 – நரகத்துக்கு ரயிலேறிய நாள்!

ஒரு வேண்டுகோள்! மீண்டும் ஒரு முறை திருத்தமாக தலைப்பை படித்துவிட்டு வாருங்கள். நகரத்துக்கு அல்ல! நரகத்திற்க்கு!.

என் பிறந்தநாள் கூட பல சமயங்களில் மறந்திருக்கிறேன். பிறந்த நாளுக்கு இரண்டு நாளுக்கு முன்பாக நினைவு வரும் அல்லது இரண்டு நாள்கள் கழித்து நினைவுக்கு வரும். ஆனால், இந்த ஜூன் 6 மட்டும் சரியாக அந்த நாளே நினைவுக்கு வரும்.

தமிழ்நாட்டில் சிறுநகரங்களுக்கு வேலைக்காக போய், மீண்டும் மீண்டும் சொந்த ஊருக்கு திரும்பிய மாதிரி... அப்படி நம்பித்தான் சென்னைக்கும் ரயிலேறினேன். ஒரு உள்ளூணர்வோ, வானில் அசரிரீயோ ஒரு மண்ணாங்கட்டியும் எச்சரிக்கவில்லை. “பெருநகரத்துக்கு போகும் பாதை! ஒரு வழிப்பாதை” என!

சென்னைக்கு என்னுடன் ரயிலேறியவர்கள் இன்னும் இருவர். ஒருவர் தமிழ் இலக்கியம் எம்.ஏ. படிக்க.... இன்னொருவர் பத்திரிக்கைத் துறையில் வேலை செய்ய... வந்தார்கள்.

இலக்கியம் படிக்க வந்தவர்... “இது சாத்தான் ஆள்கிற நகரம். இங்கு வாழ்கிறவர்கள் சாபத்தால் சூழப்பட்டவர்கள். ஓடிப்போய்விடு” என மனித வடிவில் ஒரு தேவதூதனால் எச்சரிக்கப்பட்டு, என்னிடம் கூட அந்த தேவ ரகசியத்தைச் சொல்லாமல் பின்னங்கால் தெறிக்க ஓடிப்போய்விட்டார். இப்பொழுது சொந்த ஊரில் நிம்மதியாக செட்டிலாகிவிட்டார். சமீபத்தில் அவர் எழுதிய இரண்டு புத்தகங்களை புத்தக கண்காட்சியில் பார்த்தேன்.

மற்றொருவர்... ஒரு பத்திரிக்கையில் கொஞ்ச காலம் வேலை பார்த்து... செட்டாகாமல்.. ஏதோ “உள்ளூணர்வு” எச்சரித்து, அவரும் சொந்த ஊருக்கு பொட்டியை கட்டி போய்விட்டார்.

மாட்டிக்கொண்டவன் நான் மட்டும். நான் ஆசிர்வாதிக்கப்பட்டவன். அதனால் தான் இந்த
பெருநகர சொர்க்கத்தில் இடம் கிடைத்திருக்கிறது என பெருமகிழ்ச்சி அடைந்தேன். சில ஆண்டு பெருநகர வாழ்க்கையில் தான் அறிந்தேன். நரகத்தை சொர்க்கம் எனவும், சபிக்கப்பட்டிருப்பது தெரியாமல், ஆசிர்வதிக்கப்பட்டிருப்பதாகவும் புரிந்திருக்கிறேன்.

இந்த நரகத்திலிருந்து தப்பிக்க.. ஒவ்வொரு நாளும் நம்பிக்கையுடன் காத்திருக்கிறேன். நேற்று ஒரு நண்பன் வந்து... சொந்தவீட்டுகாரகள் வாடகை வீட்டுகாரர்களை படுத்தும்பாடு தாங்கமுடியவில்லை. இந்த தொல்லையிலிருந்து விடுபட... இருவரும் சேர்ந்து இங்கு ஒரு வீடு வாங்கலாமா? என்றான்.

நகரத்தில் வீடா? இவன் சாத்தானின் தூதுவனோ? அவனையே முறைத்துப் பார்த்தேன். வாடகை வீட்டில் இருந்தாலாவது... தப்பித்துவிடலாம் என்ற ஒரு நம்பிக்கையாவது இருக்கும். சொந்த வீடென்றால்... நினைப்பே பாதி ஆயுசை குறைக்கிறது.

இப்பொழுதெல்லாம்.. ஊரிலிருந்து யாரும் சென்னைக்கு பேருந்தோ, ரயிலோ ஏற முனைந்தால்... வராதே! என உறுதியாய் எச்சரித்துவிடுகிறேன். ஏதோ என்னால் முடிந்தது.